Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Στο κυριακάτικο τραπέζι

Ως τα 14 μου χρόνια πάντα τρία ήταν τα σερβίτσια στο μεσημεριανό τραπέζι της Κυριακής. Τις περισσότερες φορές ήταν πιο πολλά, ανάλογα με τους συγγενείς ή φίλους που είχαν προσκαλέσει οι γονείς μου. Αλλά τα τελευταία 10 χρόνια, μόνο δύο σερβίτσια θα δει κανείς πάνω στο τραπεζομάντιλο, ενώ οι επισκέψεις μηδενίστηκαν, μιας που δεν υπήρχε λόγος πια να είναι όλοι αυτοί μαζεμένοι. Κι όταν καμιά φορά έρχονται μερικοί, το κλίμα είναι παγερό σαν τις ψυχές όλων μας και οι συζητήσεις στενόχωρες. Κι όταν όλοι αρχίζουν να κουνούν τα κεφάλια τους με απελπισία, σηκώνομαι, τους χαιρετώ και παίρνω τους δρόμους.
Σταμάτησα πια να γράφω σε χαρτιά, επειδή μουτζουρώνονται τα γράμματα από τα δάκρυα! Σταμάτησα να μιλάω απευθείας στους ανθρώπους, επειδή δεν με αφήνει ο μόνιμος κόμπος στο λαιμό! Αν και, ανθρώπους που πραγματικά θέλουν να με ακούσουν δεν έχω βρει μέχρι σήμερα. Βρήκα όμως άντρες ντυμένους την παραπάνω «αποκριάτικη στολή» για ένα βράδυ. Να, για όλους αυτούς τους λόγους αποφάσισα να αρχίσω να γράφω εδώ…
Και έτυχε να διαβάσω το Η αναπάντεχη εξομολόγηση . Φυσικά, άφησα σχόλιο! Γιατί, να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών από τα 14 σου, όσο και να λένε οι επιστήμονες ότι είναι υγιές κλπ, κλπ, εμένα να ρωτήσουν.
ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΟΥΝ!

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2007

Το πήρα απόφαση...

Αφού έκανα το - τεράστιο για μένα -βήμα, θα τα πάρω απ’ την αρχή: Είμαι ένας απλός άνθρωπος που διανύει την τρίτη δεκαετία της ηλικίας του.Οι γονείς μου έχουν μεγάλο κύκλο γνωριμιών και γι αυτό δεν δημοσιεύω προσωπικά στοιχεία μου. Σκέφτηκα πως μπορεί εδώ να βρω κάποιες απαντήσεις σε ερωτηματα μου και τέλος πάντων, ένα απάγγιο... Θα πω μόνο ότι δεν περνάω απαρατήρητη και αυτό μου έχει κάνει δύσκολη τη ζωή.Δεν μπορώ να καταλάβω τους λόγους που κάποιος με πλησιάζει και είμαι πολύ καχύποπτη με όλους.έχω φάει πολλές «σφαλιάρες» και έχω αδικήσει ανθρώπους που με πλησίασαν με καθαρό σκοπό. Αλλά όλα αυτά τα καταλαβαίνω στο τέλος, ρε γαμώτο! Όταν δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής!Και βέβαια, το μεγάλο μου ερώτημα είναι τι θέλουν οι άντρες από τη ζωή τους (ή από τη ζωή μου); Είμαι εύχαρος άνθρωπος και σε μια σχέση δίνω πάρα πολλά. Γιατί ποτέ δεν παίρνω αυτό που χρειάζομαι;Τι κάνω λάθος; Έχω την εντύπωση ότι οι σχέσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο και τρομάζω και αγχώνομαι για το μέλλον (μου).Δεν εμπιστεύομαι κανένα...

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Γεια σας!

Θέλω τόσα πολλά να γράψω! Αλλά και τίποτα δεν θέλω να πω! Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα μου! Χαρτοπόλεμος οι σκέψεις μου. Πολύχρωμα μικροσκοπικά μπερδεμένα χαρτάκια! Πως να βάλω τάξη; Θα αρκεστώ να σας καλησπερίσω για απόψε, αγαπητοί διαβάτες και αφού κατάφερα να ανεβάσω το blog - αρχάρια είμαι - φεύγω, μπας και βάλω μια τάξη και αρχίσω να γράφω σαν κι εσάς!
Καλώς σας βρήκα!